Geboortetrauma, huilbaby, postnatale depressie

Wat doet dit bij kind & moeder?

Geschreven januari 2007; laatste bewerking april 2023

Geboortetrauma van kind én moeder, hoe verwerk je die?

Negatieve gevoelens van de bevalling worden vaak verdrongen door het idee dat je blij moet zijn dat het goed is afgelopen. Maar gaat het daarmee weg?

Wist de oervrouw wat ze moest doen om haar kind te baren? Vaak wel, soms kreeg ze hulp van andere ervaren moeders. Wij moderne vrouwen weten het niet meer en zijn bang tijdens de bevalling. We worden door "mannen" in witte jassen bekeken op onze intiemste plekjes, aangesloten aan allerlei slangen en apparaten en dat maakt ons soms bang. Die angst (art. 105) zorgt er voor dat we verkrampen. Het sterftecijfer rondom de bevalling daalt weliswaar in de westerse landen. Dat is goed nieuws.

Toch gaat er nog het een en ander mis.

Wie heeft het niet gehoord al die verhalen van, inknippen, inscheuren, vacuümpomp, tangen en uiteindelijk toch nog een keizersnee. Baby's die gekneusd met blauwe plekken en zelfs gebroken botten ter wereld komen. Hoe moet dat zijn voor een zieltje om vanuit de veilige setting van de moederschoot zo ter wereld te moeten komen. Traumatisch! En daarmee is er weer een huilbaby geboren.

Als er dan daarna ook nog geen gelegenheid is voor de moeder om het kind op haar buik te ervaren om samen te huilen gaat er nog meer mis!

Er wordt namelijk direct na de bevalling een speciale hormoonachtige stof aangemaakt die voor de moeder-kind-binding zorgt. Die stof is slechts kort werkzaam. Als een kind tijdens de aanmaak van de verbindende stof weggehaald wordt, om door artsen onderzocht te worden of om welke reden dan ook, stopt de aanmaak. Is er levensgevaar, dan moet het wel. In mijn ogen zou dat de enige uitzondering kunnen zijn om moeder en kind vlak na de bevalling van elkaar te scheiden.

Naderhand komt die stof niet meer uit zichzelf op gang! Het is dan een levenslang verhaal tenzij er wordt geholpen. Zowel het kind als de moeder moeten dan door het leven zonder die hele speciale moeder-kind band. Zelfs borstvoeding maakt dit niet meer goed. Moeders kunnen dan wel van hun kinderen houden maar op het allerdiepste niveau ontbreekt er iets. Veel moeders zullen dit herkennen (maar misschien liever niet toegeven), dat ze wel een band (art. 79) hebben met het ene kind en niet met het andere. Alleen in een therapeutische setting waarin de baby de geboorte opnieuw beleeft kan die stof alsnog aangemaakt worden.

Er valt nog meer te vertellen over de hormonen tijdens het bevallen:

Hele speciale hormonen zorgen ervoor dat de vrouw de pijnen van de bevalling snel vergeet. Dat heeft de natuur goed geregeld anders zouden er nog maar weinig vrouwen een tweede kind willen baren. Die hormonen werken op de fysieke pijnen, niet op de emotionele pijnen.

De emotionele pijnen komen voort uit onmacht en de vaak vrouw-onterende situaties van de westerse bevallingen. Opmerkingen van: "Ik voelde me net een koe waar ze met zijn allen aan het duwen en trekken waren", zijn veelzeggend. Kersverse moeders krijgen weinig gelegenheid om die trauma's te verwerken, ze moeten immers blij zijn dat zij en hun baby nog leven!

Praktijkvoorbeeld: Zo kwam Sophie 6 maanden oud met klachten van huilen en spugen in onze praktijk. Ze had inmiddels al drie verschillende soorten medicijnen van de kinderarts gekregen. Ik vroeg of er foto's of scans gemaakt waren, maar dat was niet het geval.

Haar geboorteverhaal: ze had heel lang in het geboortekanaal vastgezeten, de moeder is met spoed terwijl het hoofdje er al half uitstak met de taxi naar het ziekenhuis gebracht. In het ziekenhuis werd de baby er in allerijl eruit geduwd. De schade aan de bekkenbodem voor de moeder was enorm. Heel veel hechtingen, kneuzingen en blauwe plekken. Meteen werd Sophie naar de aangrenzende kamer gebracht voor onderzoek en de moeder naar de operatiezaal om gehecht te worden. Het ritueel van naamgeving en koestering werd volledig overgeslagen.

De moeder had al een kind waarbij de bevalling thuis voorspoedig was verlopen. Ze was dan ook enorm geschrokken van het geweld. Ze had haar baby pas aan het einde van de dag voor het eerst in haar armen gekregen. Daarna had ze wel 13 weken borstvoeding gegeven, maar ze voelde voortdurend weerstand bij dit kind. Haar andere kind kon zo gelukzalig tegen haar aanhangen maar Sophie weerde haar af.

Tijdens de Cranio Sacraalbehandeling (art. 16)voelde ik bij Sophie veel spanning in de schedelbotjes. Ik begon ze zachtjes vrij te maken van spanning. Sophie begon zich zo te draaien alsof ze haar geboorte opnieuw beleefde en ondanks de zachte subtiele aanraking begon ze te huilen. De toon was anders dan normaal en leek wel op praten. Ze liep daarna rood aan van woede en spande haar vuistjes. Het huilen ging over in krijsen. Ze was zo boos!

Ze liet zichzelf niet door mij of haar moeder troosten of tot bedaren brengen. Ik vroeg de moeder plaats te nemen op de behandeltafel en legde de huilende baby op haar buik. Er werd op dat moment alsnog een hartsverbinding gemaakt. De moeder voelde haar emotionele pijn van de verschrikkelijke bevalling maar ook die van haar kindje en werd emotioneel. Het duurde even, maar uiteindelijk legde Sophie zachtjes nasnikkend haar hoofdje bij haar moeder op de borst. Dit had ze nog nooit gedaan! Samen kwamen ze tot rust. Na afloop hing ze heel tevreden en ontspannen in haar moeders armen. De weerstand tegen haar moeder was weg!

Een ontlastingsonderzoek dat aangevraagd is, zal moeten uitwijzen of het ook nog in het spijsverteringsstelsel fout gaat, of dat Sophie gewoon haar gal aan het spugen was. Maar de band tussen moeder en kind is tenminste hersteld.

Voor de zwangere vrouwen die dit verhaal lezen. Sta erop dat je jouw baby even op je buik krijgt meteen na de bevalling. Laat alleen bij levensgevaar toe dat jullie gescheiden worden.